ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ

Γεννήθηκα κομμουνιστής κι ΑΕΚτζής τη δεκαετία του50. Γιατί ο πατέρας μου ήταν κομμουνιστής κι ΑΕΚτζής, είχα καλή σχέση μαζί του και όχι την ανάγκη να τον κοντράρω, με άφησε και στα 15 μου, έπρεπε να συνεχίσω την παράδοση.
Επι πλέον μεγάλωσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον, όπου στους «μεγάλους» την εξουσία την είχαν οι πιό σκληρές αντικομμουνιστικές δυνάμεις με αποκορύφωμα την επτάχρονη φασιστική δικτατορία.
Θέλω να πω, πως αν είχα γεννηθεί στη Πολωνία, ο πατέρας μου ήταν αντικομμουνιστής φασίστας και την εξουσία την είχαν, όπως και συνέβαινε, φιλοσοβιετικοί κομμουνιστές, μπορεί κι εγώ να έβγαινα φασίστας. Και στο ποδόσφαιρο Βίσλα Κρακοβίας ή Λέγκια Βαρσοβίας.
Ερώτημα:
Επιλέγουμε και σε ποιό βαθμό και με ποιό τρόπο, ότι είμαστε κι ότι υποστηρίζουμε;
Η δική μου, επιλεγμένη(;), απάντηση είναι πως όχι. Σε μεγάλο βαθμό δεν επιλέγουμε.
Δεν επιλέγουμε στη διάρκεια της ανήλικης ζωής μας και σε όποιο βαθμό αυτή μας επηρεάζει στη συνέχεια.
Από εδώ βγάζω ένα συμπέρασμα: Δεν επιτρέπεται, λογικά είναι βλακεία, να είναι κανείς φανατικός ή να έχει τη ψευδαίσθηση του αλάθητου παντογνώστη. Το ίδιο συμπέρασμα βγαίνει κι από τη διαπίστωση, πως κάθε άνθρωπος, εφ’ όσον είναι έστω και λίγο διαφορετικός από τον άλλον, με διαφορετικό σκαρί, εμπειρίες, όψεις, είναι αναπόφευκτο να έχει, έστω και λίγες, διαφορετικές απόψεις (από όψεις) από τους άλλους.
Το φαινόμενο της Βαβέλ, της μερικής ασυνενοησίας μεταξύ μας, μοιάζει να είναι ένα αναπόφευκτο φυσικό φαινόμενο, που απορέει από τη διαφορετικότητά μας. Η κατανόηση και παραδοχή του είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος για συνενόηση.
Ένας άλλος σημαντικός λόγος που εμποδίζει τη συνενόηση, είναι η πανανθρώπινη επιθυμία να θεωρούμε τον εαυτό μας, άρα και πολλές από τις ιδιότητές του και τις απόψεις του, ως καλύτερο, καμμιά φορά και χειρότερο, από τους άλλους.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Γιατί έχω δεί:
Στα νειάτα μου μέσα στους κόλπους του κατά τα άλλα ένδοξου αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος, και δεν το λέω ειρωνικά, να υπάρχουν καμμιά εικοσαριά, άλλες μεγάλες κι άλλες μικρές, κομμουνιστικές οργανώσεις, εκ των οποίων γύρω στις πέντε μαοϊκές.
Φυλακισμένους και βασανισμένους αγωνιστές της επανάστασης να απαρνούνται κάθε έννοια δημοκρατίας στις οργανώσεις τους μόλις χάναν τη πλειοψηφία.
Ηγέτες κομμάτων να διαγράφουν τα πιό ικανά από τα στελέχη τους και να συγκεντρώνουν γύρω τους τα πιό ανίκανα.
Ιδρύσεις νέων κομμάτων από ιδρυτές που δεν κατόρθωσαν να εκλεγούν πρόεδροι των προηγούμενων κομμάτων τους.
Υπονόμευση εκλεγμένων προέδρων κομμάτων από μη εκλεγμένους ή μελλοντικά υποψήφιους προέδρους.
Υπονόμευση οικουμενικών κυβερνήσεων από υποψήφιους μονοκομματικούς πρωθυπουργούς.
Στα σπίτια, στα καφενεία, στα γήπεδα, στα γραφεία, στις συνελεύσεις, στις συνεδριάσεις, στις τηλεοράσεις, να τρωγόμαστε σα τα σκυλιά, για το ποιός έχει δίκιο.
Άραγε για το δίκιο τρωγόμαστε ή για την επιβίωση και την αναπαραγωγή της επιβίωσης; Εξ άλλου δίκαιο σημαίνει ισορροπία, να εξασφαλίζεται η ζωή και η αναπαραγωγή της ζωής για όλους.
Βλέπω και πιστεύω ότι τα 9/10 του πολιτικού χρόνου, κι όχι μόνο αυτού, ξοδεύεται για το ποιός έχει δίκιο για ένα πρόβλημα παρά για την επίλυσή του.

Η ανάλυση αυτή αναδεικνύει το πρόβλημα του σκυλοκαυγά σαν πανανθρώπινο. Και είναι. Φαίνεται όμως στην Ελλάδα να έχουμε και μια ξεχωριστή παράδοση.
Εθνικοί διχασμοί, εμφύλιοι, δικτατορίες, μέχρι και στα γήπεδα διακρινόμαστε.
Θερμόαιμοι μεσσογειακοί; Γιατί όχι και αυτό. Μα και μια νεοελληνική κοινωνία κι ένα νεοελληνικό κράτος που από την αρχή της ίδρυσής του δεν είχε συνοχή, δική του ιδεολογία, πολιτική, αυτοθέσπιση, έρμαιο των μεγάλων ξένων δυνάμεων που βοήθησαν για τα δικά τους συμφέροντα στην αρχική του συγκρότηση. Και το ήλεγχαν, και το ελέγχουν καθώς φαίνεται με άλλους τρόπους μέχρι τώρα, εκμεταλλευόμενοι τους συσχετισμούς των δυνάμεων, τη τακτική του διαίρει και βασίλευε και τη τύφλα και τον άκρατο ανταγωνισμό ημών των ιθαγενών.
Οι λήσταρχοι μαυραγορίτες εξ όλων αυτών των λόγων είχαν κι έχουν παράδοση και δύναμη στην έρμαιη Ελλάδα. Μα παράδοση και δύναμη έχουν και οι λαϊκοί φανατισμοί. Ρώσσικοι, Αγγλικοί, Γαλλικοί. Βενιζελικοί, Αντιβενιζελικοί. Κομμουνιστικοί, Φασιστικοί. Πράσινοι, Γαλάζιοι. Ψευτοελληνοπρεπείς Ορθόδοξοι, Ψευτοδιεθνιστές.
Είναι χαρακτηριστικό, παρά την εθνική συμφιλίωση, ότι ακόμα δεν έχουμε πεί γιατί έγινε ο εμφύλιος στην Ελλάδα. Γιατί μόνο σε μας ήρθε μετά τον πόλεμο ο Τσώρτσιλ και στείλαν οι Άγγλοι στρατεύματα. Γιατί μετά μας πασάρανε στους Αμερικάνους. Γιατί αυτοί ενώ ελέγχανε τη χώρα, μας ρίξανε και μια δικτατορία να την ελέγχουν ακόμα περισσότερο. Γιατί οι Ρώσσοι, προκειμένου να βάλουν στο χέρι μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο τη Τσεχοσλοβακία και τη Πολωνία, αφήσαν για αντιπερισπασμό το ΚΚΕ να προχωρήσει σε έναν από χέρι χαμένο εμφύλιο. Γιατί μετά τις λαοπρόβλητες ξένες δυναστείες του Όθωνα και των Γλύξμπουργκ, εξακολουθούμε να συντηρούμε τις ντόπιες οικογενειακές δυναστείες.
Η Ελλάδα είναι ένα καλό κομμάτι στη παγκόσμια πίττα. Θα μπορέσουμε να το αξιοποιήσουμε προς όφελός μας οι αυτόχθονες; Με αυτοθέσπιση, με σύγχρονη αναγέννηση κι επανασυγκρότηση. Με λιγότερο φανατισμό κι ανταγωνισμό και περισσότερη συνεργασία . Με μελέτη και προγραμματισμό δίχως προχειρότητα, κομπίνα και ιδεολογικές, δήθεν τελικά, αψιμαχίες.
Πρωταρχικό κριτήριο για τον πολιτισμό κάθε κοινωνίας νομίζω πως είναι ο αλληλοσεβασμός όλων των πολιτών της. Τότε χρειαζόμαστε μια καθολική πολιτισμική επανάσταση.
Συχνά ασκείται μια κριτική στη προσέγγιση που εκτίθεται εδώ, με επιχείρημα ότι αυτή η προσέγγιση παραγνωρίζει τον ταξικό καπιταλιστικό χαρακτήρα του συστήματος και τις συγκρούσεις που θα απαιτηθούν ενάντια σε κατεστημένα συμφέροντα. Καμμία αντίρηση για τις συγκρούσεις. Μόνο που αυτές για να είναι αποτελεσματικές και νικηφόρες πρέπει να έχουν τη σύμπραξη της πλειοψηφίας, να είναι δηλαδή όσο γίνεται πιό συνεργατικές και να προβάλλουν συγκεκριμμένους στόχους και μέτρα κι όχι ιδεολογικά ευχολόγια. Κατεστημένα δε συμφέροντα δεν υπάρχουν μόνο στην επιχειρηματική τάξη αλλά και στο συνδικαλισμό, στη πολιτική, στην επιστήμη, στη θρησκεία κ.ο.κ. Επίσης, ένας δημιουργικός επιχειρηματίας μπορεί να έχει πολύ μεγαλύτερη προσφορά στη κοινωνία από έναν επαναστάτη, που αποσκοπεί μόνο στην αυταναπαραγωγή της επαναστατικότητάς του δίχως κανένα δημιουργικό κοινωνικό αντίκρυσμα.
Πέραν αυτού κι ορισμένα ακόμα ερωτήματα:
Της γης οι κολασμένοι θα γίνουνε το παν αυτοί; Και οι άλλοι, οι μη κολασμένοι, τι θα γίνουν, θα τους πετάξουμε;
Κινητήρια δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης είναι μόνο η ταξική πάλη, η οικονομική και παραγωγική σύγκρουση για την επιβίωση; Η παράλληλα και σε ένα ενιαίο αξεδιάλυτο σύνολο και η σύγκρουση για την αναπαραγωγή της επιβίωσης;
Μήπως συχνά χρησιμοποιούμε ένθεν κι εκείθεν την ταξική πάλη, ως άλλοθι για να αποκρύψουμε την ερωτική πάλη, που ο κάθε ένας και η κάθε μια μας αιματηρά διεξάγει; Ρίξτε μια ματιά στο σκυλοκαυγά των σκυλιών.
Και μια τελευταία παρατήρηση:
Ο Σωκράτης δίδασκε το «Γνώθι σ’ εαυτόν», γνώρισε με ειλικρίνεια τον εαυτό σου και τις αντιδράσεις του, τον ατομικό και τον συλογικό σου εαυτό. Δίδασκε επίσης, αντιστρατευόμενος κάθε απόλυτη βεβαιότητα, κάθε δογματισμό και φανατισμό, το «Εν οίδα ότι ουδέν οίδα». «Ένα γνωρίζω, ότι τίποτα δεν γνωρίζω». Οι σύγχρονοί του αρχαίοι Έλληνες, που δεν ήταν μόνο καλοί ή μόνο κακοί, δεν άντεχαν να ζούν μέσα σε τόση αβεβαιότητα και τον καταδίκασαν σε θάνατο. Οι σύγχρονοι Νεοέλληνες, αρχαιολάτρες και μη, αντέχουμε;

ΠΟΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ;

Καλή είναι η άνοδος των ποσοστών του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ, η προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ να επανακάμψει στην εξουσία, της Ν.Δ. να διατηρηθεί στην εξουσία, του ΚΚΕ να γίνει ισχυρό στη Βουλή και στο λαό με απώτερο στόχο την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, του ΛΑΟΣ να ψαρέψει στα θολά νερά με άξονα μια εθνικιστική πολιτική, των οικολόγων να πείσουν για την προτεραιότητα της οικολογίας, των εξαγριωμένων αναρχικών νέων να εκφράσουν βίαια ή μη την απέχθειά τους στη κοινωνία των γονιών τους, ένα ερώτημα όμως είναι : Αρκούν όλα αυτά για να πάει η κοινωνία μπροστά, για να βελτιωθεί η συλλογική και ατομική μας ζωή;
Πως μπορεί να βελτιωθεί η ατομική και συλλογική μας ζωή; Ορισμένες ενδεικτικές σκέψεις μέσα από το παράδειγμα ενός τομέα:
Θα μου άρεσε:
Στην Παιδεία, όλοι οι παιδαγωγοί όλων των βαθμίδων και όλοι οι γονείς να έχουν ορισμένες στοιχειώδεις παιδαγωγικές γνώσεις. Ο επαγγελματικός προσανατολισμός των νέων να βασίζεται περισσότερο στη διερεύνηση των ατομικών τους χαρακτηριστικών και δεξιοτήτων και λιγότερο στο σημερινό, εν μέρει εν είδη λοταρίας, σύστημα των εισαγωγικών εξετάσεων. Να μην υπάρχουν τα ιδιωτικά φροντιστήρια που ξεζουμίζουν νέους και γονείς. Να γίνεται σεβαστή η διαφορά στις επιδόσεις των νέων και να αποφεύγεται η προκρούστεια αξιολόγηση. Να είναι άξονας του εκπαιδευτικού περιεχομένου η διερεύνηση, ο αλληλοσεβασμός των διαφορετικών όψεων και απόψεων και η σύνθεσή τους και όχι η παντογνωσία, ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία. Να υπάρχει διαρκής επαφή παιδαγωγών-γονιών και ειδικών ψυχολόγων σε κάθε σχολείο για τη στήριξη των νέων στα όποια προβλήματά τους. Σε κάθε περίπτωση να συγκροτηθεί με τη δημοκρατική συμμετοχή όλων των ενδιαφερομένων μια ειδική επιτροπή εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης στη χώρα που θα σχεδιάσει, ανάλογα με τις εσωτερικές και διεθνείς συνθήκες και προοπτικές, την Παιδεία που έχουμε ανάγκη τις δύο τουλάχιστον επόμενες δεκαετίες.
Πιστεύετε ότι στην Παιδεία η ελληνική κοινωνία και το ελληνικό κράτος που την συγκροτεί πράττει με υπευθυνότητα, σοβαρά και με προοπτική ή κυρίως τυχάρπαστα;
Στο Περιβάλλον; Στην Οικονομία; Στην Υγεία; Στη διεθνή πολιτική; Στη Δικαιοσύνη; Στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας; Κι όπου αλλού θέλετε;
Εχω την άποψη και δηλώνω εκ προιμίου για λόγους αρχής, μιάς και στο παρελθόν έχω κάνει πολλά λάθη, εσείς; , ότι αυτή η άποψη μπορεί να είναι εν όλω ή εν μέρει λάθος. θέλω όμως χωρίς φόβο να την εκφράσω. Πιστεύω λοιπόν ότι η ελληνική κοινωνία δεν έχει πρώτιστα ανάγκη τον αυτοαναπαραγωγικό μισαλλόδοξο ιδεολογικό και πρακτικά ανούσιο πολιτικό ή πολιτικάντικο αλληλοσπαραγμό, αλλά από μια μελετημένη και συγκροτημένη προσπάθεια καθολικής πολιτισμικής κοινωνικής μεταρρύθμισης ή αναγέννησης. Που μπορεί να προέλθει από τη συστράτευση όσων γίνεται περισσότερων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων σε ένα κίνημα-εργαστήρι δουλειάς και δημιουργίας με σύγχρονο πνεύμα και διάθεση αυτοθέσπισης.
Το 21 ότι καλό πετύχαμε, δεν το πετύχαμε με τη φυλάκιση του Κολοκοτρώνη ή τη δολοφονία του Καποδίστρια. Τη δεκαετία του 40 με τη δολοφονία του Βελουχιώτη ή του Ψαρρού ή τον εμφύλιο πόλεμο. Στη δικτατορία με τον αν η επανάσταση θα ήταν λαΐκοδημοκρατική ή σοσιαλιστική ή με το αν είχε δίκιο ο α ή β ηγέτης του κομμουνιστικού ή σοσιαλιστικού κινήματος.
Όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει ιδεολογία. Αναγνωρίζουμε ότι όλοι μα όλοι οι άνθρωποι κρύβουμε και μια αλεπού μέσα μας; Ότι η βλακεία ή η μονομέρεια των άλλων αλεπούδων είναι το άλλοθι για να δικαιολογούμε τη δική μας βλακεία ή μονομέρεια;

ΥΓ. Όλα τα ερωτήματα που προκύπτουν από την παραπάνω συνοπτική αναφορά κι είναι πολλά, ας τα συμπεριλάβουμε σε ένα δημιουργικό διάλογο. Η αγωνία είναι ο διάλογος αυτός, όσο γίνεται, να μην έχει στόχο την ατομική δικαίωση και κατίσχυση,
αλλά το να μη ξανακαούμε κυριολεκτικά και μεταφορικά και μετά να σκιαμαχούμε μόνο, για το ποιός έφταιξε.
Άσχετο; Να θυμήσω εν τη παρόδω, ότι το 1958 η ΕΔΑ πήρε 25%. Και μετά από 9 χρόνια έγινε ό,τι έγινε. Οι μορφές αλλάζουν. Το περιεχόμενο;

Σημ: Δημοσιεύτηκε στην "Ελευθεροτυπία" στις 15.03.2008

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΜΑΣ

Πολλοί άνθρωποι συγκροτούν μια πόλη. Παράγουν πολιτισμό και πολιτική για τη διαχείρηση των κοινών πολλαπλών τους υποθέσεων. Όσος μεγαλύτερος είναι ο αλληλοσεβασμός σε μια κοινωνία, τόσο πιο πολιτισμένη είναι αυτή, όσο μικρότερος τόσο πιο απολίτιστη.

Πόσο πολιτισμένη και πόσο απολίτιστη είναι η σημερινή ελληνική κοινωνία;

Το σημαντικότερο πολιτισμικό και πολιτικό θέμα της υπόθεσης Ζαχόπουλου είναι το γεγονός ότι ο αποπειραθείς αυτόχειρας διηύθυνε για χρόνια τον πολιτισμό στην Ελλάδα, την υποτιθέμενη κοιτίδα. Και τον διόρισε ο φίλος του και πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, ο οποίος κατά τη πρώτη θητεία του διάλεξε τύποις το Υπουργείο για να τονίσει υποτίθεται τη σημασία του Πολιτισμού για την Ελλάδα.

Κολλητός δε φίλος του κ.Ζαχόπουλου, στον οποίο μαζί με τον γιό του διάλεξε να αφήσει επιστολή πριν την απόπειρα, είναι ο άνθρωπος των γραμμάτων και των τεχνών κ. Μυλωνάς σκηνοθέτης της, μεταξύ άλλων ανάλογων, ταινίας «Η γκομενάρα από το Μέτσοβο».

Πάμε παρακάτω. Αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ο Γεώργιος Παπανδρέου, του Ανδρέα, του Γεωργίου, που διετέλεσε υπουργός Παιδείας, αφήνοντας πίσω του εκπαιδευτική και πολιτισμική δημιουργία που έχει αφήσει ήδη πίσω της εποχή. Συνδιεκδικητής του στη ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ευρών την υποστήριξη ορισμένων προοδευτικών, όπως είθισται να λέγεται, καθηγητών Πανεπιστημίου, μαρτύρων υπεράσπισης κάποιων εξ αυτών, των καταδικασθέντων σε πρώτο βαθμό για κατάχρηση, συναδέλφων τους από τη πρυτανεία της Παντείου. Ο κ. Βενιζέλος λοιπόν, διετέλεσε επίσης Υπουργός Πολιτισμού και μάλιστα τη περίοδο της μεγάλης διεθνούς προβολής της χώρας με τη τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων και την ανάληψη, επί μια ολόκληρη τετραετία παρακαλώ, της Παγκόσμιας Πολιτισμικής Ολυμπιάδας. Το έργο του για την ανάπτυξη του τοπικού και παγκόσμιου πολιτισμού άφησε επίσης εποχή. Εκτός των άλλων συμπεριελάμβανε και τη λογοκριτική αποκαθήλωση άσεμνου, κατά τη κρίση του και κατά τη κρίση κάποιων εκ των επιζητούμενων ψηφοφόρων του, πίνακα ζωγραφικής εκτιθέμενου σε διεθνή έκθεση στην εκλογική του περιφέρεια, τη Θεσσαλονίκη.

Μια άλλη διεκδικήτρια κομματικής αργηγίας και πρωθυπουργικού θώκου είναι η ικανότατη, όπως λέγεται, Ντόρα Μπακογιάννη, το γένος Μητσοτάκη. Στη κοιτίδα φροντίζουμε για την ιστορική συνέχεια. Κι όχι μόνο του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού. Εξ άλλου τις περισσότερες μελέτες για την αρχαία Ελλάδα ξένοι τις έχουν κάνει, μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Η κ.Μπακογιάννη λοιπόν δε διετέλεσε ακόμα υπουργός Πολιτισμού, είναι όμως η υπουργός Εξωτερικών μας. Και το αγαπημένο δίδυμο με τον κ.Βενιζέλο των τηλεοπτικών καναλιών της πατρίδας μας. Άλλων κυρίαρχων πηγών και πομπών πολιτισμού. Όταν καιγόταν η μισή Ελλάδα το περασμένο καλοκαίρι και βιαζόντουσαν για εκλογές, ( Αλήθεια τι προετοιμασία γίνεται για το επόμενο καλοκαίρι;), η υπουργός μας διατύπωσε την, κατανοητή και σεβαστή για λόγους υποκειμενικότητας, ακατανόητη από αντικειμενική άποψη, θεωρία ότι τις φωτιές τις βάλαν οι αναρχικοί των Εξαρχείων.

Με την είσοδο δε και το γιορτασμό του καινούργιου έτους μας έστειλε στα σπίτια μας ένα ιστορικό πολιτισμικό κείμενο με το τίτλο «Η συνταγή της Ντόρας». Αξίζει τον κόπο να ανατρέξουμε σε αυτό γιατί μας δείχνει το δρόμο όχι μόνο για το παρόν αλλά και για το μέλλον. Γράφει λοιπόν επί λέξη: (Τα σχόλια εντός παρενθέσεων του συντάκτη αυτού του κειμένου).

Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΝΤΟΡΑΣ

Υλικά:
  • 100 γρ. Αισιοδοξία (Αναμφίβολη, όσο εμείς οι πολίτες αναθέτουμε, χωρίς να συμμετέχουμε στα κοινά, σε άλλους τη διαχείρηση των κοινών πολλαπλών μας υποθέσεων).
  • 1 Φλυτζάνι σκληρή δουλειά (Για να αναδειχτούμε ως πολιτικοί αδιαφορώντας για τα κοινά).
  • 200 γρ. Κοινή λογική (Όπως ταχυδακτυλουργικά εμφανίζουμε τον ακραίο παραλογισμό).
  • 3 Κουταλιές της σούπας εμπειρία (Μετσόβου...).
  • 50 γρ. Ομαδική δουλειά (Για την ατομική δικαίωση και την αλληλοεξόντωση, για την αναξιοκρατία και το θάψιμο των πιο ικανών, μη τυχόν και φανεί η δική μας μεγαλομανιακή μικρομανία).
  • 150 γρ. Υποσχέσεις που κρατάμε ( Ουουου. Οι οδηγοί, οι αγωγοί του δήμου, έχουν συχνά τη τάση να γίνονται δημαγωγοί).
  • Μπόλικη συνέπεια (Ουουου).
  • Λιγότερα λάθη (Ουουου)

Εκτέλεση:
Ανακατέψτε και ψήστε σε χαμηλή φωτιά για ένα χρόνο! (Καήκαμε).
Πασπαλίστε με λίγο χαμόγελο & απολαύστε το 2008 (Παρέα με τους καναλάρχες και τους δημοσιογράφους και πολιτικούς υπαλλήλους τους).

Τα πράγματα είναι απλά και ταυτόχρονα δεν είναι τόσο απλά. Εικόνα μας είναι και μας μοιάζουν. Όλων μας ανεξαίρετα, λιγότερο ή περισσότερο, στη προκείμενη περίπτωση ο καθένας μας διαλέγει για τον εαυτό του το λιγότερο.

Θέλουμε να συνεχίσουμε να συνδιαμορφώνουμε ένα τέτοιο πολιτισμό ή δεν θέλουμε.
Ωραία, έστω ότι δε θέλουμε, τι μπορούμε να κάνουμε;
Στο όνομα της απελευθέρωσης της ανθρωπότητας γίναν ορισμένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα σε βάρος της ανθρωπότητας. Κομμουνιστικά, φασιστικά, νεοφιλελεύθερα, δημοκρατικά, αντικομμουνιστικά, θρησκευτικά. Τόχουμε πάρει χαμπάρι πια ότι απόλυτες λυτρώσεις, δοξασίες, θεωρίες, γνώμες, λύσεις δεν υπάρχουν; Ότι ακόμα και η επικρατούσα τη σημερινή εποχή παγκοσμίως και εντοπίως «λύση» της μη λύσης, της αδράνειας, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ακόμα δόγμα. Ωφέλιμο μόνο για τα κάθε λογής επιδέξια λαμόγια.

Τόχουμε πάρει χαμπάρι ότι δεν είμαστε όλοι μας παρά μικρά μεγάλα μονομερή ανθρωπάκια, που μας συμφέρει, πολιτισμένα αφού πολλοί μαζί συμβιώνουμε, να συνεργαστούμε για τις κοινές παραμέτρους που αφορούν τη ζωή μας.

Το πως, αν συμφωνήσουμε στην αφετηρία, θα το βρούμε. Έτσι κι αλλιώς, δημιουργικά και καταστροφικά, η πόλη αλλάζει και μαζί της θα αλλάξει και ο πολιτισμός και η πολιτική.


ΥΓ.1. Ο υπογράφων υποστηρίζει και θα πάρει μέρος στη σιωπηλή εκδήλωση με θέμα: «Για να κατακτήσει ο Πολιτισμός τη θέση που του αξίζει», που διοργανώνεται από καλλιτέχνες κι άλλους πολίτες, ύστερα από πρωτοβουλία της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, την ερχόμενη Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2008 μπροστά από το Αρχαιολογικό Μουσείο στις 12 το μεσημέρι.

ΥΓ.2. Ο πολιτισμός, που είναι πάντα, σήμερα ακόμα πιο πολύ,και ντόπιος και παγκόσμιος, θα μπορούσε να γίνει άξονας ευημερίας για την Ελλάδα. Μια Ελλάδα που ανήκει στους Έλληνες αλλά και στη κληρονομιά του κόσμου, ως ένα σημαντικό τμήμα της. Το γεγονός αυτό, μαζί με ξένα μεγάλα συμφέροντα, οδήγησε στη συγκρότηση του σημερινού νεοελληνικού κράτους. Που ίσως έχει έρθει ο καιρός να αναγεννηθεί, επί τέλους αυτοθεσπιζόμενο και να παίξει ρόλο εστίας στην αναγκαία για την εποχή μας δημοκρατική και οικολογική συνάντηση του παγκόσμιου πολιτισμού. Γιά να γίνει όμως κάτι τέτοιο, για να αιτήσεις το παγκόσμιο αλληλοσεβασμό, πρέπει ταυτόχρονα και πρώτα να τον πετύχεις και να τον δείξεις στο δικό σου το σπίτι.


Σημ: Δημοσιεύτηκε στην "Ελευθεροτυπία" στις 05.02.2008