Μια Δημόσια Πρόταση για την Επικοινωνία και την Ενημέρωση

Καμμία προσπάθεια αναγέννησης της, ευρισκόμενης σε σήψη, ελληνικής κοινωνίας δεν θα μπορέσει να ευοδωθεί, αν δεν συνδυαστεί, αν όχι να εκκινήσει, με μια ευρύτερη κοινωνική και πολιτική παρέμβαση στο χώρο των ΜΜΕ. Όσο η επικοινωνία και η ενημέρωση των πολιτών εξαρτάται από τα ιδιωτικά ΜΜΕ κι από τα ελεγχόμενα από την εκάστοτε κυβέρνηση κρατικά ΜΜΕ, τόσο θα αναπαραγάγονται οι ιδεολογικές και πολιτισμικές συντεταγμένες που διαιωνίζουν τη σήψη.

Η πρόταση που επιθυμώ δημόσια να καταθέσω είναι η ακόλουθη:

Πρώτον, η δημιουργία μιας όσο γίνεται μαζικότερης Πολυμμετοχικής Εταιρείας Επικοινωνίας και Ενημέρωσης Πολιτών.

Μέσα από μια δημόσια πρόσκληση όσων πολιτών, δημοσιογράφων, διανοουμένων, καλλιτεχνών, συνδικαλιστών, πολιτικών και όσων συλλογικών σπουδαστικών, επιστημονικών, πολιτιστικών, συνδικαλιστικών, πολιτικών φορέων, το επιθυμούν, μπορούν να κληθούν κι άλλοι, όσο γίνεται περισσότεροι, πολίτες να συνδράμουν ο κάθε ένας ανάλογα με την οικονομική του ικανότητα και την κοινωνική του βούληση, στη δημιουργία μιας τέτοιας πολυμετοχικής εταιρείας.

Με ένα όριο, ας πούμε ενδεικτικά 5%, στη κατοχή μετοχών, που θα συμφωνηθεί ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη, σκοπός της εταιρείας θα είναι να προσφερθεί η αντικειμενικότερη και πληρέστερη δυνατή ενημέρωση κι επικοινωνία στους κόλπους της κοινωνίας, μακριά από επιχειρηματικά, κομματικά ή στενά υπαρξιακά συμφέροντα.

Συλλογικά οι μέτοχοι, πολίτες ή φορείς, θα προσδιορίσουν το τι ακριβώς σημαίνει αντικειμενική και πλήρης ενημέρωση κι επικοινωνία, θα επιλέξουν, ανάλογα με το κεφάλαιο που θα συγκεντρωθεί, το ή τα μέσα με τα οποία αυτή θα εκφραστεί και την επαγγελματική-εργασιακή τους πλαισίωση, συγκρότηση και λειτουργία.

Μια ιστοσελίδα στο διαδίκτυο, ένα περιοδικό, μια Κυριακάτικη εφημερίδα, μια ημερήσια εφημερίδα, ένα καθημερινό ωριαίο τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων, ένας τηλεοπτικός σταθμός, είναι ορισμένες από τις μορφές υλοποίησης, δίχως να αναιρεί αναγκαστικά η μια την άλλη, μορφές που, όπως προειπώθηκε, θα εξαρτηθούν από το κεφάλαιο που θα συγκεντρωθεί.

Σε κάθε περίπτωση το οποιδήποτε μέσο, πέραν του αρχικού του κεφαλαίου, θα έχει νόημα ύπαρξης, μόνο αν είναι σε θέση, μέσα από την προσφορά του στην ενημέρωση και επικοινωνία, να εξασφαλίσει την οικονομική του αυτάρκεια και την επαγγελματική επιβίωση όσων μερικά ή αποκλειστικά εργαστούν σε αυτό.

Δεύτερον, η συγκρότηση από τους ίδιους πολίτες, που θα συμμετέχουν ατομικά ή συλλογικά στην προαναφερόμενη πρωτοβουλία, ενός κινήματος διεκδίκησης της δημοκρατικής εκλογής της διοίκησης της ΕΡΤ. Μέσω ενός σώματος εκλεκτόρων που οι ίδιοι θα συναποφασίσουν και θα προτείνουν τη σύνθεσή του, έτσι ώστε να πάψει η δημόσια ραδιοτηλεόραση, να λειτουργεί ως φερέφωνο της εκάστοτε κυβέρνησης και ως χώρος επιλεκτικής, κι επίσης δαπανηρής για τους φορολογούμενους, επαγγελματικής αποκατάστασης.

Όσοι πολίτες ή συλλογικοί φορείς θεωρούν αναγκαία μια τέτοια ή οποιαδήποτε άλλη μορφή παρέμβασης στο χώρο των ΜΜΕ, μπορούν να έρθουν σε επαφή μέσω e-mail με τον υπογράφοντα για έναν, με κοινή συνενόηση κι απόφαση, συντονισμό των προσπαθειών.
Η συγκρότηση ενός αρχικού ομίλου πρωτοβουλίας από ενδιαφερόμενους, πολίτες, επαγγελματίες ή μη δημοσιογράφους, εκπροσώπους συλλογικών φορέων ή μικρών ΜΜΕ, θα μπορούσε να αποτελέσει τον αρχικό πυρήνα για μια ευρύτερη δημόσια έκκληση και κινητοποίηση.

Καμμιά προσπάθεια δεν θα έχει τύχη και νόημα, αν δεν γίνει ευρύτερη κοινωνική συνείδηση η αναγκαιότητά της και δεν συνοδευτεί από μια καμπάνια πανεθνικής πολιτικής κινητοποίησης, με την έννοια της αποδοχής και προώθησής της από τον μέγιστο δυνατόν αριθμό πολιτών. Ο στόχος είναι η μαζική επικοινωνία κι ενημέρωση κι όχι άλλο ένα μέσο ιδεολογικού και πολιτικού αυτισμού. Μαζική επικοινωνία κι ενημέρωση σημαίνει εξ’ άλλου, κι όχι τόσο για λόγους μαζικότητας όσο για λόγους ουσίας, επικοινωνία κι ενημέρωση για τα πάντα, από και για τους πάντες, δίχως εκλεκτικές αυτοαναγορεύσεις και αποκλεισμούς.


ΕΠΙΜΕΤΡΟ

Επιδράσεις των Σημερινών ΜΜΕ Στην Ελληνική Κοινωνία


Για τον υπογράφοντα η μέγιστη ζημιά που προκαλεί η σημερινή λειτουργία των ΜΜΕ στην ελληνική κοινωνία, είναι ιδεολογικού παιδαγωγικού χαρακτήρα. Με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις.

Το μάθημα χαρακτηρίζεται από: φανατισμό, κοκορομαχία, αλλαζονεία, υποκρισία, κακότητα, δημαγωγία, φθηνό εντυπωσιασμό, απουσία εμβάθυνσης και ουσιαστικού διαλόγου, άκριτο οπαδισμό, αλλότρια επίρρηψη ευθυνών.

Είναι ένα μάθημα που υπονομεύει τον πολιτισμό, αν αυτός είναι πριν από όλα ο αλληλοσεβασμός. Που αντιστρατεύεται τη νηφαλιότητα, τη μετριοπάθεια, την ατομική ανάληψη ευθύνης, τον διάλογο και την δημιουργικότητα.

Ένα μάθημα που μεταδίδεται ως ιός σε κάθε χώρο δουλειάς και κατοικίας, σε κάθε οικογένεια. Σε κάθε κοινωνική, πολιτική, συλλογική οντότητα.

Δάσκαλοι, μόνιμοι ή προσκεκλημένοι, είναι κατά κανόνα οι πιό φανατικοί, μονομερείς κι ημιμαθείς εκφραστές όλων ανεξαίρετα των αποχρώσεων. Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Οι πιό φωτεινοί και δημιουργικοί άνθρωποι, όποιους κι αν επιλέξει κανείς ανάλογα με τις προτιμήσεις του, κι είναι πολλοί περισσότεροι από όσους νομίζουμε αφού δεν τους βλέπουμε, είναι απόντες. Μιά μετριότητα προτιμά πάντα να συγκρίνει τον εαυτό της με μιάν άλλη μετριότητα.

Το όλο κλίμα συμπαρασύρει κι όλους τους εμπλεκόμενους πομπούς και δέκτες που έχουν καλές προθέσεις, όλους μας μας κάνει χειρότερους.

Να προστεθούν σε όλα τα παραπάνω κι άλλα:
Η επίδειξη πλουτισμού, δόξας κι εξουσίας. Η απουσία πολλών τομέων της ζωής από την ενημέρωση και η επιλεκτική παρουσίαση άλλων. Η αποκάλυψη ή η συγκάλυψη ανάλογα με τα συμφέροντα των επιχειρηματιών-ιδιοκτητών των ΜΜΕ. Η μονομερής παρουσίαση διεθνών ειδήσεων με πηγή αμερικάνικα κι αγγλικά κυρίως πρακτορεία και μέσα.

Συχνά πολλοί τα «βάζουν» με τους δημοσιογράφους. Έχουν κι αυτοί τις ευθύνες τους, μα δεν είναι αυτοί το κύριο πρόβλημα. Είναι το γεγονός ότι πάνω από το 90% της ενημέρωσης κι επικοινωνίας στην Ελλάδα το ελέγχουν κυριολεκτικά 10 το πολύ άτομα, ιδιοκτήτες των μέσων. Με τις συμμαχίες και τις αντιπαλότητές τους, με τις υπάρχουσες ή όχι διεθνείς εξαρτήσεις τους, με τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα και πριν από όλα με το προσωπικό υπαρξιακό τους στυλ. Αυτό και τα συμφέροντά τους υπαγορεύουν, το ποιά διευθυντικά στελέχη, όμοια ή πειθήνια, θα διαλέξουν, πιό είδος ενημέρωσης, κατ’ αυθαίρετη βούληση, θα προτιμήσουν ή θα απορρίψουν.

Οι άνθρωποι-ιδιοκτήτες κάνουν τη δουλειά τους. Εμείς τι κάνουμε;
Ο γιγαντισμός από όλες τις απόψεις των ΜΜΕ στη σύγχρονη εποχή είναι κι αυτός, δίπλα σε τόσα άλλα, ένα καινούργιο ιστορικό φαινόμενο. Οι άνθρωποι και οι κοινωνίες τους σε όλο το κόσμο δεν έχουν ακόμα προλάβει, να το συνειδητοποιήσουν και να το χειριστούν.
Το ανάθεμα δεν αρκεί. Ο χειρισμός είναι το ζητούμενο.