ΠΟΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ;

Καλή είναι η άνοδος των ποσοστών του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ, η προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ να επανακάμψει στην εξουσία, της Ν.Δ. να διατηρηθεί στην εξουσία, του ΚΚΕ να γίνει ισχυρό στη Βουλή και στο λαό με απώτερο στόχο την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, του ΛΑΟΣ να ψαρέψει στα θολά νερά με άξονα μια εθνικιστική πολιτική, των οικολόγων να πείσουν για την προτεραιότητα της οικολογίας, των εξαγριωμένων αναρχικών νέων να εκφράσουν βίαια ή μη την απέχθειά τους στη κοινωνία των γονιών τους, ένα ερώτημα όμως είναι : Αρκούν όλα αυτά για να πάει η κοινωνία μπροστά, για να βελτιωθεί η συλλογική και ατομική μας ζωή;
Πως μπορεί να βελτιωθεί η ατομική και συλλογική μας ζωή; Ορισμένες ενδεικτικές σκέψεις μέσα από το παράδειγμα ενός τομέα:
Θα μου άρεσε:
Στην Παιδεία, όλοι οι παιδαγωγοί όλων των βαθμίδων και όλοι οι γονείς να έχουν ορισμένες στοιχειώδεις παιδαγωγικές γνώσεις. Ο επαγγελματικός προσανατολισμός των νέων να βασίζεται περισσότερο στη διερεύνηση των ατομικών τους χαρακτηριστικών και δεξιοτήτων και λιγότερο στο σημερινό, εν μέρει εν είδη λοταρίας, σύστημα των εισαγωγικών εξετάσεων. Να μην υπάρχουν τα ιδιωτικά φροντιστήρια που ξεζουμίζουν νέους και γονείς. Να γίνεται σεβαστή η διαφορά στις επιδόσεις των νέων και να αποφεύγεται η προκρούστεια αξιολόγηση. Να είναι άξονας του εκπαιδευτικού περιεχομένου η διερεύνηση, ο αλληλοσεβασμός των διαφορετικών όψεων και απόψεων και η σύνθεσή τους και όχι η παντογνωσία, ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία. Να υπάρχει διαρκής επαφή παιδαγωγών-γονιών και ειδικών ψυχολόγων σε κάθε σχολείο για τη στήριξη των νέων στα όποια προβλήματά τους. Σε κάθε περίπτωση να συγκροτηθεί με τη δημοκρατική συμμετοχή όλων των ενδιαφερομένων μια ειδική επιτροπή εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης στη χώρα που θα σχεδιάσει, ανάλογα με τις εσωτερικές και διεθνείς συνθήκες και προοπτικές, την Παιδεία που έχουμε ανάγκη τις δύο τουλάχιστον επόμενες δεκαετίες.
Πιστεύετε ότι στην Παιδεία η ελληνική κοινωνία και το ελληνικό κράτος που την συγκροτεί πράττει με υπευθυνότητα, σοβαρά και με προοπτική ή κυρίως τυχάρπαστα;
Στο Περιβάλλον; Στην Οικονομία; Στην Υγεία; Στη διεθνή πολιτική; Στη Δικαιοσύνη; Στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας; Κι όπου αλλού θέλετε;
Εχω την άποψη και δηλώνω εκ προιμίου για λόγους αρχής, μιάς και στο παρελθόν έχω κάνει πολλά λάθη, εσείς; , ότι αυτή η άποψη μπορεί να είναι εν όλω ή εν μέρει λάθος. θέλω όμως χωρίς φόβο να την εκφράσω. Πιστεύω λοιπόν ότι η ελληνική κοινωνία δεν έχει πρώτιστα ανάγκη τον αυτοαναπαραγωγικό μισαλλόδοξο ιδεολογικό και πρακτικά ανούσιο πολιτικό ή πολιτικάντικο αλληλοσπαραγμό, αλλά από μια μελετημένη και συγκροτημένη προσπάθεια καθολικής πολιτισμικής κοινωνικής μεταρρύθμισης ή αναγέννησης. Που μπορεί να προέλθει από τη συστράτευση όσων γίνεται περισσότερων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων σε ένα κίνημα-εργαστήρι δουλειάς και δημιουργίας με σύγχρονο πνεύμα και διάθεση αυτοθέσπισης.
Το 21 ότι καλό πετύχαμε, δεν το πετύχαμε με τη φυλάκιση του Κολοκοτρώνη ή τη δολοφονία του Καποδίστρια. Τη δεκαετία του 40 με τη δολοφονία του Βελουχιώτη ή του Ψαρρού ή τον εμφύλιο πόλεμο. Στη δικτατορία με τον αν η επανάσταση θα ήταν λαΐκοδημοκρατική ή σοσιαλιστική ή με το αν είχε δίκιο ο α ή β ηγέτης του κομμουνιστικού ή σοσιαλιστικού κινήματος.
Όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει ιδεολογία. Αναγνωρίζουμε ότι όλοι μα όλοι οι άνθρωποι κρύβουμε και μια αλεπού μέσα μας; Ότι η βλακεία ή η μονομέρεια των άλλων αλεπούδων είναι το άλλοθι για να δικαιολογούμε τη δική μας βλακεία ή μονομέρεια;

ΥΓ. Όλα τα ερωτήματα που προκύπτουν από την παραπάνω συνοπτική αναφορά κι είναι πολλά, ας τα συμπεριλάβουμε σε ένα δημιουργικό διάλογο. Η αγωνία είναι ο διάλογος αυτός, όσο γίνεται, να μην έχει στόχο την ατομική δικαίωση και κατίσχυση,
αλλά το να μη ξανακαούμε κυριολεκτικά και μεταφορικά και μετά να σκιαμαχούμε μόνο, για το ποιός έφταιξε.
Άσχετο; Να θυμήσω εν τη παρόδω, ότι το 1958 η ΕΔΑ πήρε 25%. Και μετά από 9 χρόνια έγινε ό,τι έγινε. Οι μορφές αλλάζουν. Το περιεχόμενο;

Σημ: Δημοσιεύτηκε στην "Ελευθεροτυπία" στις 15.03.2008

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Είναι οπωσδήποτε σωστό ότι δεν αρκεί η πολιτική "διαμαρτυρίας" ούτε η λογική "ας υποσχεθούμε τώρα να είμαστε αρεστοί, να έρθουμε στα πράγματα και βλέπουμε". Το δύσκολο είναι να μεταφράσουμε τις σωστές αυτές αρχές σε συγκεκριμένη πρακτική, βέβαια μαζί με τους πολίτες και τα κινήματα καιόχι στο γραφείο. Πιστεύω η συμμετοχή καθενός μας έστω σ' ένα συνοικιακό σύλλογο είναι μια καλή αρχή.